ERBAB ::: f. Ulu, ulvi, âlâ. * Reis, başkan, şef.

ERBAB ::: (Rab. C.) Sahipler. * Rabler, Terbiyeciler. * Bâtıl ilâhlar. * Türkçede diğer bir mânası: Maharet sahibi, elinden iyi iş çıkan kimse. Bir işin ehli.

erbâb ::: (f. i.) : ulu , reis, başkan.

erbâb ::: (a. s. rabb'in c.) : 1) sâhibler, mâlikler. 2) [müfret olarak kullanılır] ehil, muktedir, becerikli; lâyık.

erbâb-ı denâet ::: alçak kimseler.

erbâb-ı dil ::: gönül adamları, (bkz. : ehl-i dil).

erbâb-ı garaz ::: garaz sahipleri; kötü niyetliler.

erbâb-ı himmet ::: himmet sahipleri, birşey yapmak istiyenler.

erbâb-ı mesâlih ::: işi olanlar, iş tâkibec'enler. (bkz. : eshâb-ı mesâlih).

erbâb-ı nücûm ::: astrologlar, yıldızlara bakıp da talih bildirenler.

erbâb-ı sabâhat ü zarafet ::: güzel ve zarif kimseler.

erbâb-ı vefa ::: vefa sahipleri; vefalı kimseler.

erbâb-ı zahir ::: kâinatın mâhiyetini, ancak dış yüziyle görenler, şeriatçılar.

erbâb ::: sahipler, becerikliler, terbiyeciler.

erbâb ::: sahipler , başkan , terbiyeciler , sahip

erbâb ::: ‬sahip

erbâb ::: başkan

erbâb ::: usta

erbâb ::: (f. i.) ulu , reis, başkan.

Erbâb ::: Ehil; becerikli; muktedir; yetenekler; sahipler; malikler

Erbâb ::: Ehil; becerikli; muktedir; yetenekler; sahipler; malikler

erbab :::

ERBAB :::